In juli 2021 trad de rivier in het Ahrdal buiten zijn oevers. We wonen er ongeveer tien minuten rijden vandaan, ik ken het gebied al van kinds af aan. We gingen daar altijd graag wandelen. Mijn zoon en andere collega’s stapten op hun tractor en probeerden de wegen vrij te maken van massa’s puin, modder en voorwerpen. Ikzelf had brandweerdienst in het naburige dorp, waar we kelders leegpompten en schoonmaakwerk deden. We zagen zoveel mensen die van de ene op de andere dag alles waren kwijtgeraakt wat ze hadden opgebouwd. Wat me echt raakte en diepe indruk maakte was de saamhorigheid en hoe snel de burgerbevolking kwam meehelpen. Soms was er voor ons geen doorkomen aan in het Ahrdal, omdat de auto’s van vrijwilligers voor filevorming zorgden. Er reden meer mensen het dal in, dan er weggingen. In 2022, vol wereldschokkende gebeurtenissen, bleef ik denken: wat goed dat de mensen bij de watersnoodramp zo’n team waren. Als we maar een stukje van die vanzelfsprekende impuls om te helpen vasthouden, zullen we ook deze crisis kunnen klaren. We moeten zelf actief worden, elkaar materieel en financieel steunen, en de deur voor een ander open houden. Ik denk niet dat ik zoveel vertrouwen zou hebben, als ik destijds niet had gezien dat mensen hiertoe in staat zijn.
